Ooit als 10-jarige won ik de 2e prijs in een tekenwedstrijd. Dat kwam in de krant en ik kreeg mijn 1e camera. Wat ik getekend had? Een mandala. Ik wist toen nog niet dat het zo heette en zeker niet wat het was.

Ook buiten had ik zo mijn ‘cirkels’: ik trok met mijn vingers cirkels om me heen, onder de vlinderstruiken, in het hoge gras. Even stilzitten … Inmiddels ben ik 60 en realiseer ik me dat daar misschien al de KERN zichtbaar was van mijn huidige werk en waarnemen.

Terug- en vooruitkijkend is mijn werk een eigen taal geworden, die een antwoord zoekt op vaak te grote vragen van zowel het innerlijke als het uiterlijke leven. Ik herstel mijn ‘binnenorde’ met deze taal en met dit zoeken voorkom ik afsluiten, bevriezen, of overspoeld worden. De cirkel is het basis-gereedschap voor mijn beeldende taal geworden: begin en eindpunt.